ვინც არ იცნობთ, მამაჩემი ერთ-ერთი არაჩვეულებრივ ადამიანთაგანია, რომელმაც ჩემი ცხოვრება ჯერ შექმნა და შემდეგ გაალამაზა. ამის არდანახვა უბრალოდ არ შეიძლება. ყოველთვის ბევრს ვფიქრობდი ნიკოზე, მაგრამ დაწერის მეშინია, მეშინია სიტყვების, მგონია, ჩემს სათქმელს ბოლომდე ვერ გადმოსცემენ. მე მაინც ვეცდები, გავეთამაშები ცოტას და ვნახოთ რა გამოვა.
ნიკო ბედნიერი ადამიანია, ბავშვობიდან იცოდა, რა უნდოდა, როგორ გზას აირჩევდა, ბავშვების ექიმობა მარტივი საქმე არ გეგონოთ, ბევრი ნერვები ენერგია, ცოდნა და გამოცდილებაა საჭირო, ბევრ რამეზე უარის თქმაც არაა უცხო. ნიკოსგან განსხვავებით მე ბევრი რამე მინდოდა, ჯერ ექიმობა, მერე ადვოკატობა, მერე ფსიქოლოგობა და ასე ამოვყავი თავი ბიზნესის ფაკულტეტზე …
უზომოდ კეთილი ადამიანია, ვგიჟდები, როგორ ლაპარაკობენ ხოლმე მასზე, ყველა პატივს სცემს და ეს მაფიქრებს იმას, რომ სწორედ ამისთვის ღირს ცხოვრება და მეტი არც არაფერია საჭირო. მისი ერთ-ერთი უნიკალური თვისებაა ადამიანებში მხოლოდ დადებითის დანახვა.
როგორც მამა, ნიკო მარტო მამა არ არის ჩემთვის და არც ისაა გასაკვირი რატომ ვეძახი ნიკოს და არა მამას. სახლში ყველა სახელით მიმართავდა და მეც ჩემებური ბავშვური ახირება გამიჩნდა, მე რაღა ვარ, მეც ნიკო უნდა დავუძახო მეთქი, თავიდან არ ესიამოვნა მაგრამ როცა მიხვდა, დანებებას არ ვაპირებდი, შემდეგი შემომთავაზა, ერთი დღე ნიკო ვიქნები მეორე მამაო. ხოდა ერთხელაც, მამის დღე იყო, მახსოვს სოფელში ვართ, ვიღაცას ელაპარაკება გამწარებული, მეც რაღაც მომინდა, ვეძახი: „მამა! მამა!“ ცოცხალი თავით არ მპასუხობს, ხოდა მეც ჩემი ვცადე და ნიკოზე უკვე მოიხედა, ასე შერჩა დღემდე ნიკო…
როგორც მოგეხსენებათ, ნიკოს ღრმად პატივცემული ღიპი ამშვენებს, ამაშიც არის რაღაც დადებითი, ბავშვობაში, როცა დედა მეჩხუბებოდა ჩემი რკინის არგუმენტი ყოველთვის მზად მქონდა: „შენ რა გინდა, რატომ მედავები, მე მაინც ნიკომ გამაჩინა!“
ბავშვობიდან ყველაზე ახლოს ნიკოსთან ვარ, ადრე ჩვენი საერთო ენაც კი გვქონდა, კაცმა არ იცოდა ერთმანეთს რას ვეუბნებოდით, მაგრამ ჩვენ გვესმოდა. ეს ალბათ შემთხვევითი არცაა. პატარაობიდანვე ზრუნავდა ნიკო ჩემს განათლებაზე, ზღაპრებს მიკითხავდა ხოლმე თავისებური ინტერპრეტაციით, ერთერთი მათგანი არის ჩემი უსაყვარლესი ბურატინო. თან მიყვებოდა რუსულ-ქართულად, ასე ზრუნავდა ჩემს განათლებაზე. ყველაზე ძვირფასი მომენტი იყო, ის თუ როგორ თლიდა პაპა კარლო ხის მორისგან ბურატინოს, ნაჯახის თითოეულ დარტყმაზე როგორ ყვიროდა მორი (მაპატიეთ მსუბუქი უხამსობისთვის): „жепа болит“. დედაჩემი ამაზე ბრაზდებოდა, ბავშვს რეებს ასწავლიო. ნიკოს პასუხიც მზად ქონდა: „ასე ყვიროდა ბურატინო, რა ჩემი ბრალიაო“. დედა ჩხუბობდა, ჩვენ ვხარხარებდით. ასე სიცილ-ხარხარში გადავიტანეთ მე და ნიკომ ჩემი ბავშობა, რისთვისაც არ ვიცი მადლობა რანაირად გადავუხადო. თამამად შემიძლია ვთქვა, ნიკო ჩემი პატარაობის ერთ-ერთი ყველაზე ნათელი წერტილია
ნიკოს განათლების სისტემა არ შეცვლილა ჩემი სკოლის პერიოდშიც კი, რამდენიც არ უნდა მოვსულიყავი სკოლიდან და მეთქვა, ნიკო დღეს მე ორი 10-იანი მივიღე მეთქი, ნიკოც არ აყოვნებდა: „დებილი ხარ, შვილო, რა უნდა გელაპარაკო“.
დაწყებით კლასებში ნიკოს დავყავდი სკოლაში და სკოლიდან სახლში. უკან მომავლებს „გენიალური თამაში“ გვქონდა მოფიქრებული. თვალებს მახუჭინებდა და ისე მოვყავდი, გზაზე არც ერთი ამოთხრილი ორმო, გაბზარული ასფალტი თუ სხვა დაგდებული ძვირფასეულობა არ მქონდა გამოტოვებული. აღსანიშნავია ზამთრის პერიოდიც, გარეთ ყველაფერი თოვლითაა დაფარული, დავაყენებდი ხოლმე და ვესროდით ერთმანეთს გუნდებს. სახლში სულ სველები მივდიოდით, ჩვენი მისვლა დედაჩემის მაღალი ხმის ტემბრის წყალობით მთელს კორპუსს ესმოდა. რას ჩხუბობდაა: „ამ წუთას მოვრჩი სახლის დალაგებას და მაგ ფეხებით არ შემოხვიდეთ!“ „აბა სხვა ფეხები არ გვაქვს და რა ვქნათ?“ ჩემი პასუხი…
მთლად ასეთი მხიარულიც არ გეგონოთ ბატონი ნიკოლოზი, მე-5 კლასში, იმ შავბ-ნელ 90-იანებში სანთლის შუქზე „დედა ისტორიას“ ვსწავლობდით. ჩემი თვალების გამო ნიკო მეჯდა და მიკითხავდა, მე ვუსმენდი. დავით აღმაშენებელი, დიადი მეფე, მამაცი, ძლიერი, ღვთისმოშიში, როგორც იქნა დავასაფლავეთ და მისი მიღწევების მოკლე შინაარსსაც მივადექით. ნიკო ამ ყველაფერს მთელი გრძნობით კითხულობს. უცებ ხმა გაებზარა, აუკანკალდა და ბოლოს საერთოდ ჩაუწყდა. შევხედე, ტირის! უუხ, რაც მე მაშინ ვიცინეე …. რა გაცინებს, შენ რა იცი რა დიდებული კაცი იყოო… მის მერე ცრემლი არც დამინახავს მის თვალზე, ვითომ ამით შემოიფარგლება მისი გულჩვილობა? არ ვიცი, არ ვიცი… მაგრამ ის კი დანამდვილებით ვიცი, ამ კაცში უფრო მეტი გრძნობა, სევდა, ემოცია და უთქმელი სიტყვებია ვიდრე გამოხატავს, სახეზე ეტყობა, დამერწმუნეთ! იმდენად გულჩვილია, კაი ხანს ვერ ვიმეტებდი, ჟანა ფრისკეს სიმსივნის ამბავს არ ვეუბნებოდი… უყვარდა და ვიფიქრე, არ ინერვიულოს მეთქი…
მამაჩემი ტექნიკის ღმერთია, დღემდე არ დამავიწყდება ჩემი შეკეთებული კაი ხნის მიგდებული ფანარი, ვუჩხიკინე და ბოლოს როგორც იქნა ავანთე. ცოტა ხანში ნიკო მიადგა, შენ რას გააკეთებდიო, დაშალა და ვეღარც ააწყო, „დედა აქვს ნატირები“ ასე აღმოჩნდა ჩემი ფანარი ნაგვის ყუთში.
ნიკოლოზი სახლში მთავარი გურმანია, სამზარეულოს მბრძანებელი. თითქმის ყველაფერი უყვარს და თანაც იმდენად, რომ შედეგებზე არც ფიქრობს. ნიკოლოზი სისუფთავის კაცია. ერთხელ 80 ლიტრიან კასრში გარეცხა გაპუტული, მოსახარშად გამზადებული ქათამი. სადარბაზოს არც მაშინ გაჰკვირვებია დედაჩემის ვოკალური შესაძლებლობების.
ერთი სიტყვით, მამაჩემი ძვირფასი, იშვიათი ქვის მედლისგანაა დამზადებული, მედლის ორივე მხრით. ამდენი რომ არ ვაქო, მის უარყოფითსაც ვერ დავმალავ არ შემიძლია, რაც ასაკში შედის, ნელ-ნელა დედას ემსგავსება, რასაც მთელი არსებით განვიცდი… ნუ მარცხვენ, ნიკოლოზ!
თამამად შემიძლია ვთქვა, ნიკოს ჩემზე იმხელა ენერგია, დრო, შესაძლებლობები აქვს დახარჯული, რომ არა ის, მე დღეს არაფერიც არ ვიქნებოდი. ნიკო ჩემთვის იმის უდავო მაგალითია, რომ მთავარია შვილებს რაც შეიძლება მეტი დრო დაუთმო. ყოველთვის პირველ ადგილზე მე ვიყავი და დღემდე თითქმის გაუგებარია, როგორ შეიძლება მშობლებმა შვილებისთვის ამდენი რამე გაიღონ. ამხელა სიყვარული და ზრუნვა რომ არ დაინახო, ბრმა უნდა იყო და მეტი არაფერი.
მისგან ალბათ დამოუკიდებლად, ნიკომ ისიც მასწავლა, რას ნიშნავს ადამიანებში დადებითის დანახვა, რომ აუცილებელია ყველას დაეხმარო, რათა მათგან პატივისცემა და აღიარება მოიპოვო. ამაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში ალბათ არაფერიც არ არის. რას ნიშნავს, იყო უბრალოდ კეთილი, თბილი და ოხუნჯი ადამიანი. გავთამამდები და ვიტყვი, რომ რაღაცით მაინც ვგავარ. ბავშვობაში ნიკოს მეძახდნენ და გასაკვირი არცაა.
დღეს მისი დაბადების დღეა, მთელი გულით ვულოცავ. მრავალს დაესწარი, ჯანმრთელობას, დიდხანს სიცოცხლეს გისურვებ. ერთადერთი ადამიანი ხარ, რომლითაც დღემდე ყველაზე მეტად ვამაყობ!
09.06.2014
საუბრები საკუთარ თავთან 